Verslag uitwisseling Ichthus College, Dronten met Kaapstad

Zuid-Afrika 14 augustus – 14 september 2013

Eindelijk… na maanden wachten en een vlucht van 12 uur was het dan zover: op woensdagavond 14 augustus zetten we voet op Zuid-Afrikaanse bodem! Annet – die al in Zuid Afrika aan het reizen was – stond de andere negen op het vliegveld van Kaapstad op te wachten. Met ons tienen zouden wij gaan proberen de kinderen op de publieke (dus arme) scholen iets bij te gaan brengen op het gebied van sport, Engels, biologie, natuur- scheikunde, wiskunde en kunst.

 

Al op het vliegveld maakten we kennis met Kevin: onze contactpersoon en tevens de projectleider van Teachers for Africa Foundation. Hij bracht ons van het vliegveld naar ons huis in Hout Bay, wat ongeveer een halfuur rijden is. Het was een overweldigend gevoel om het land in te rijden, maar onze eerste indruk van het winterse Zuid-Afrika was vooral donker, koud en nat! Bij thuiskomst hebben we de kamers verdeeld en nog wat nagepraat. Daarna zijn we lekker onze koude en vochtige bedden in gedoken.
 

Na een ‘regeldagje’ hebben de docenten op vrijdag kennis gemaakt op Hout Bay High School, en de leerlingen de maandag erna. Op deze school zitten gekleurde en zwarte jongeren die voornamelijk in de krottenwijken Hangberg en Imizamo Yethu wonen. Het geluidsvolume dat op ons afkwam was in eerste instantie een beetje overrompelend. Ook was het moeilijk om in te schatten hoe de leerlingen zijn en wat er kan gebeuren als je daar rond loopt. Inmiddels zijn we gewend aan het geluid en voelt het ook veel gemakkelijker om over het schoolplein te lopen. Leerlingen herkennen je en weten wat je doet. Ze zijn ontzettend enthousiast en respectvol naar ons toe. Op de basisschool komen de kinderen rennend naar ons toe om te omhelzen en te knuffelen. Op de middelbare school krijg je een knik, knipoog of lach.

Henk en René werken samen met Vincent en Rosanne in het Learner Support Centre. Een ruimte zonder verwarming waar leerlingen extra les en uitleg kunnen krijgen en dingen kunnen opzoeken op internet. Hier is erg veel behoefte aan omdat er soms tijdens de les weinig ruimte is om vragen te stellen. Ook wordt er maar op 1 niveau les gegeven, en dat niveau ligt enorm hoog. Doordat alle niveaus bij elkaar inzitten kan een deel van de leerlingen niet aan de eisen voldoen. Daardoor is het bijna zeker dat zij drop-outs worden. Ook komt het voor dat op de basisschool nog leerlingen van 15 jaar zitten en op de middelbare school leerlingen van 20 jaar of zelfs ouder.

De heren doen belangrijk werk met de vakken wiskunde en science. Het niveau wat er van ze verwacht wordt ligt hoog boven het onze en ze hebben in de voorgaande jaren niet voldoende basis opgebouwd om de lesstof snel te kunnen begrijpen. De examenklassen worden hier ‘matric’ genoemd en de examenleerlingen zijn inmiddels groot fan van ons allemaal. Henk heeft zijn Zimbabwaanse wiskunde collega al veel kunnen helpen en zelfs wat lessen overgenomen. René is een graag geziene gast in de lessen van mw Julius, de vrouw van de directeur die met veel passie in haar lokaal natuur- en scheikunde geeft. Vincent kan veel leerlingen die in het Learning Centre komen een steuntje in de rug geven met moeilijke vraagstukken.

 



Elles geeft tekenles op Sentinel Primary in Hout Bay en Koeberg Primary in Kaapstad. Rosanne, Kirsten en Vincent helpen haar hierbij. De kinderen zijn niet gewend om tekenen te krijgen, maar ze vinden het geweldig! In ’t voorbijgaan op de gang wordt vaak gevraagd: “when do we have Art?”. En de teleurstelling is groot als de les alsnog komt te vervallen wanneer blijkt dat de docent achterloopt op het reguliere onderwijsprogramma. De opdrachten die wij geven passen we aan op de beschikbare materialen, voornamelijk papier en krijtjes. Op Koeberg hebben we met de kinderen bijvoorbeeld bloemen gemaakt voor het podium van de Mamma Mia dansvoorstelling van de school.

Na schooltijd helpt Elles bij Lalela. Lalela, wat Zulu is voor ‘luisteren’, is een organisatie die zich op primary- en highschools inzet voor de armste kinderen en jongeren. Door middel van kunstzinnige activiteiten, zoals het ontwerpen van ‘peaceposters’, probeert Lalela hen van de straat te houden, weg van criminaliteit en geweld. Geloof in een betere toekomst is één van de belangrijkste doelen, evenals het tevoorschijn toveren van een lach op het gezicht van de kids. “They are our leaders of tomorrow. Wonderful.”
 
Annet en Joanne combineren het ondersteunen van hun vakken Engels en biologie in het Learning Centre met het geven van sport. Zij zijn samen met Linda, Kirsten en Cynthia degenen die de sportlessen geven en het volleybal project draaien. De sportlessen zijn altijd buiten, wat inhoudt dat hier in de winter niet alle sportlessen door kunnen gaan vanwege de regen.

De eerste sportlessen die we gaven waren op ‘onze school’ Hout Bay High School en dat was meteen de vuurdoop. Voor een klas van 70 leerlingen mochten we Nederlandse spelletjes introduceren. Er waren maar 2 ballen beschikbaar, geen lintjes, geen pionnen en geen andere materialen. De leerlingen lopen in reguliere schooluniformen en daarom is het fijner om ze niet teveel te laten zweten. De uniformen zelf zijn al niet meer van de beste kwaliteit en ze scheuren er nog wel eens uit of ze komen in een gescheurde panty meedoen.



 Het verschil tussen sport en de andere vakken is dat er geen vaste sportdocenten rondlopen op de verschillende scholen. Zodra wij er niet zijn is er geen sport en zo staan wij de lessen te verzorgen voor de verschillende klassen. Zo komt het vaker voor dat docenten er niet zijn en dat leidde tot een geïmproviseerde les Life Science door Vincent op een groep 6 van de basisschool. Eigenlijk worden wij elke ochtend rond kwart over 8 opgehaald van huis en dan zien we wel wat overdag allemaal precies gaan doen. De rode lijn stippelen we de dag ervoor uit, de invulling gebeurt op het moment dat we bij een school aankomen. Zo kan het zijn dat het regent en dat de sporters een basisschool klas les geven.

In onze vrije tijd krijgen we de kans om het land Zuid-Afrika beter te leren kennen. In het eerste weekend van onze trip gingen we al naar Kaap de Goede Hoop en Cape Point. Want hoewel velen denken dat beide oceanen samen komen bij de Kaap, is dat niet helemaal waar. Vandaar dat wij naar Cape Point zijn geweest, om ook de Indische oceaan van dichtbij te zien! Tijdens de heenweg zijn we bij een struisvogel boerderij geweest en op de terugweg nog even een bezoekje gebracht bij de pinguïns op Boulders beach.

Ons tweede weekend was zo mogelijk nog mooier, want na een week hard werken gingen wij naar Robben Island. Een indrukwekkende trip waarbij we na een rondleiding over het eiland allemaal ‘the walk of freedom’ hebben kunnen lopen. Hierbij loop je onder de karakteristieke poort van het eiland door die op alle beelden van Nelson Mandela te zien zijn. We hebb en ook de cel gezien waar Mandela 18 jaar heeft gezeten. De zondag was onze eerste mooie, zonnige dag en we hebben daar allemaal van genoten.

Het weekend erna was een vrij weekend, we hebben plaatselijke markten bezocht en sommigen hebben een city sightseeing tour gedaan. Helaas zat het weer niet echt mee en daarom besloten wij om maandagmiddag vrij te vragen en Table Mountain te bezoeken. Die maandag was helder en zonnig, al was het op de top koud en winderig! Het uitzicht over Kaapstad en omgeving was fantastisch.
In dezelfde week stelde mw Julius (vrouw van de directeur) voor om ons haar geboortedorp te laten zien. Wij zijn vrijdagochtend vertrokken richting Goedverwacht, wat op ongeveer 2 uur rijden van Hout Bay ligt. Hier hebben we een rondleiding gehad van haar zus en hebben we veel over de historie van Goedverwacht te horen gekregen. Na een bezoek aan het museum van de molen mochten wij ook onze eigen sinaasappels plukken, een hoogtepunt van het bezoek.

Onze algemene indruk over Zuid-Afrika tot dusver is dat er veel geluid is. Er wordt veel gezongen, gedanst en ook geschreeuwd en getoeterd. Zo zijn we bij de musical Mamma Mia geweest van primary school Koeberg, dat was genieten. Ook hebben we op een vrijdagmiddag gezongen in het tow nship met de kinderen van de high school. Met Henk en zijn gitaar en cola en koekjes hebben we allemaal de sfeer er in weten te brengen, en hebben we ervoor gezorgd dat het een leuke middag werd. Een groep meiden heeft ons daarna laten horen wat zij in huis hebben, wij waren diep ontroerd.
Een bijzondere ervaring is het samenwonen van deze 10 mensen. Sommige single, sommige gewend aan een huishouden vol of juist alleen hun partner. Het is af en toe chaos en af toe juist heel rustig, bijna zoals een ‘normaal’ gezin zou functioneren. Heel bijzonder om te zien hoe deze kleine gemeenschap binnen dit mooie land zich goed staande weet te houden. Na 3 weken zijn de rollen al verdeeld en weten we een beetje wat we aan elkaar hebben.


De laatste week is begonnen en we zien allemaal in dat we geen bergen kunnen verzetten hier. We zitten op scholen die in criminele wijken staan. Er zijn kinderen die al een heel leven hebben geleefd en soms lijkt hun toekomst uitzichtloos. Het is bij sommige kinderen een wonder dat ze überhaupt op school zijn en de lessen volgen. Er zijn veel onmogelijkheden voor leerlingen om te leren of om überhaupt rust te hebben. Ze wonen in een ‘hutje’ zonder elektriciteit of stromend water en hebben het in de winter zwaar. Ze eten voornamelijk op school en voor sommigen is dat de enige maaltijd op een dag. Hier moet de persoonlijke motivatie voor een beter leven ontzettend groot zijn. Zonder deze motivatie kom je als leerling nergens en blijf je op de plek waar je geboren bent: de township. In dit geheel mogen wij een hulpmiddel zijn.

Het land is mooi, de mensen over het algemeen lief, het eten heerlijk en het werk bevredigend. De leerlingen zijn blij om ons te zien en dat alleen al ontroert ons elke dag.



Annet, Cynthia, Elles, Henk, Joanne, Kirsten, Linda, René, Rosanne en Vincent

LEES meer over sponsorproject Registration Fee Fund

Deze maand september is een drukke en hectische maand voor de Grade 12 leerlingen van de middelbare school in Zuid Afrika. Dit is hun laatste school semester voordat hun examens beginnen en ze moeten zich inschrijven voor een vervolg opleiding, een universiteit of een college. Dit is iets waar de meeste leerlingen nog niet over nagedacht hebben tot afgelopen maand. Veel leerlingen komen dan ook naar het Learner Support Centre met de vraag, ik wil doctor worden, wat nu? Dan gaan we samen kijken naar de mogelijkheden en de meeste vallen af door hun vakkenpakket dat niet aansluit of hun cijfers echt veel te laag zijn. Na wat gesprekken komen we vaak op een studie die beter bij ze past en vullen we samen het inschrijfformulier in. 

 

volunteer Henrike doing career guidance in the LSC

Je inschrijven bij een universiteit of college kost ongeveer 100 – 120 rand per student afhankelijk van de studie, dit is erg veel geld voor de meeste. Hierdoor schrijven veel studenten zich maar bij een school in, wat de kans ontzettend klein maakt dat ze daadwerkelijk toegelaten worden. Er zijn zo ontzettend veel leerlingen die zich inschrijven dat voor de populaire studies de universiteiten hun leerlingen kunnen kiezen. 

The special career guidance cupboard

Risette, our Life Skills coordinator at work

Om zeker te weten dat de gemotiveerde studenten, die vaak naar het LSC komen voor bijlessen, huiswerk of extra cursussen een goede kans maken, kunnen de leerlingen een aanvraag bij Teachers For Africa Foundation doen om hun inschrijfgeld vergoed te krijgen. Hier moeten ze een formulier voor invullen en een handtekening van een leraar, hoofd van de school en een naschoolse begeleider hebben. Eens per week rijd ik naar de universiteit om daar de inschrijfprocedure voor ze af te ronden. Ik betaal het inschrijfgeld (dat gesponsord is) en lever de formulieren in op de juiste plek, zodat de leerlingen allemaal zeker weten dat het op de juiste plek terecht is gekomen en dat het niet ‘verloren’ gaat in de post.

De volgende stap is hopen dat sommige ook daadwerkelijk toegelaten worden en dan begint de volgende uitdaging…. Een beurs vinden. 

Risette
Project Leader Life Skills
Teachers for Africa Foundation

Nieuw! Ervaring docenten Regius College, Schagen

 

18 juli 2013
Het was een speciale dag vandaag in Zuid Afrika, Mandela day. Nelson Mandela werd 95 jaar en op de scholen wordt daar altijd bij stilgestaan. Op school werd door de leerlingen het Afrikaanse volkslied gezongen en een verjaardagslied voor Nelson Mandela.




Voor Ingrid begon de dag erg vroeg. Zij werd al rond 5 uur wakker en maakte alvast plannen voor een zorgtraject en praktijkonderwijs voor kinderen die stuklopen op de theoretische vakken. Dit heeft zij dus meteen maar op papier allemaal uitgewerkt en nadat zij om 8 uur werd opgehaald, heeft zij haar plannen voorgelegd aan Mr Angus, die zij nog altijd gewoon Angus mag noemen.

Een leerling die helemaal wielrengek is kwam Maaike opzoeken om haar een tijdschrift te laten zien met ook Nederlandse wielrenners erin. De jongen vond het helemaal geweldig dat Maaike ook de namen van de twee wielrenners wist die hij nog niet had weten in te vullen. Het weer zat een beetje tegen vandaag en dat is voor de sportdocenten hier blijkbaar een goed moment om al hun papierwerk te gaan doen. Voor Maaike betekende dit dat zij haar Wiskunde kennis vandaag kon toevoegen aan die van Berry en Doortje in het LSC. Na afloop van de schooldag heeft zij nog training gegeven aan een hoogspringer die, op zijn nette schoenen en in schooluniform, toch mooi 1,70m hoog sprong. Dit onder veel bekijks van sportcoaches van de nabijgelegen basisschool.

Berry en Doortje zaten een groot deel van de dag weer in het LSC. Als je nu het logboek van het LSC bekijkt vind je drie pagina’s vol met leerlingen die alleen maar wiskunde kwamen doen. Doortje was bijzonder onder de indruk van de keurige wiskundige tekeningen die de kinderen in hun schrift hadden staan en de keurige theorie die zij daarbij hadden opgeschreven. Het begrip van die theorie was er helaas nog niet bij iedereen, maar na wat uitleg zag Doortje het begrip toenemen. Het was wel jammer dat ze vooral bezig zijn met rekenwerk, zoals de tafels, en nog niet de echte wiskunde.  Berry is naast zijn activiteiten in het LSC bij Mrs Julius in de les op bezoek geweest. Zij was heel actief met de leerlingen bezig en gaf Berry meteen haar lesrooster toen zij hoorde dat hij ook Natuurkunde gaf. Toen iedereen vanmiddag op het punt stond om naar de thuisbasis terug te keren, ging Berry nog een groep meiden helpen die heel serieus bezig waren in het LSC en hem net een vraag stelden. Als Berry eenmaal op dreef is, weet hij van geen ophouden!

Stefan had vandaag geen klanten in het LSC en is eerst bij een andere docente een les Engels gaan bijwonen. Na de pauze ging Stefan weer bij Mr. Sampie langs, de docent waar hij al eerder mee werkte. Daar heeft hij samen met hem de lessen verzorgd door de leerlingen te helpen met het invullen van opdrachten. Erg dankbaar werk. Ook besloot hij om de komende week een leuke les te gaan geven over het maken van Engelse gedichten.

Aan het eind van de dag, terwijl iedereen op de thuisbasis binnendruppelde (soms letterlijk vanwege de regen), bespraken we wat we hadden meegemaakt. Daar bleek maar weer hoe fijn het is om hier met een groep te zijn.

Doortje, Maaike, Stefan, Berry en Ingrid

 

Kaapstad- hockeyproject grootschaliger opgepakt!

Week 1 – door Manouk

De eerste week is geweest en nu al zo veel mee gemaakt. Na een fantastisch week reizen langs de Garden Route werden we door Kevin (onze projectbegeleider) opgehaald en hij bracht ons naar het appartement. Ik deel dit met Paul (Nederlandse jongen van 19, Cios student), Mary-Beth (Amerikaans meisjes van 23) en Lotte (waarmee ik het hockey project doe en vandaag is aangekomen). Het appartement heeft alles wat we nodig hebben en zit midden in het centrum. Roy zit in een ander appartement vlakbij en Fenna en Fleur (Ook 2 Nederlandse Cios studenten) zitten in een appartement wat verder weg. Allemaal leuke mensen.

Je kunt het niet vroeg genoeg leren...

Maandag mochten we gelijk aan de bak. Omdat het hier tot 15 juli schoolvakantie is doen we nu van alles en nog wat buiten de scholen om, maar daarbij past mijn hockeyproject prima. Op de Morgenson Primary School was er een 3 daags programma waarbij de kinderen konden komen sporten en na afloop kregen ze eten. Deze kinderen komen uit moeilijke omstandigheden en onze hulp is daar heel erg welkom. We worden overal heel vriendelijk ontvangen. In 3 dagen hebben we de kinderen (20 tot 30 kids) al heel goed leren kennen en met sommige al een band gekregen. Ik probeerde zoveel mogelijk kinderen aan het hockeyen te krijgen. Vorig jaar zijn ze gestart met hockey en dat kon je zien. Als we om 10 uur aan kwamen zag ik al een hoop kinderen enthousiast aan het hockeyen op het kleine veldje. Ik heb veel oefeningen en kleine partijtjes met ze kunnen doen. De kinderen vonden het geweldig en ik verbaasde mij over het niveau van een aantal. Naast hockey hebben we ook een beetje voetbal en volleybal gespeeld. Veel van de meiden vonden het ook heel leuk om te gaan tekenen binnen, springtouwen of andere spelletjes te spelen. Vooral de aandacht af en toe voor ze en met ze praten vinden ze heel fijn.

Naast de ochtenden op de Morgenson School zijn we bij de Langa hockey club, Central Capetown hockey club en in de township Imizamo yethu geweest. Tussen al deze plekken zitten enorme verschillen, maar door overal contacten te leggen wil ik uiteindelijk bereiken dat we ze kunnen combineren. Zo is de Langa hockey club helemaal niet rijk, maar ook niet ontzettend arm. Central Capetown heeft het wel een stuk beter voor elkaar en is het goed georganiseerd. Bij Central Capetown trainen ik en Lotte 2 keer in de week mee en spelen we wedstrijden op zaterdag. Het niveau is niet heel goed, maar prima om bij mee te spelen en leuk om de meiden te leren kennen. Op beide hockey clubs geef ik trainingen. Op Langa is dit op gras en sta ik er samen met de vrijwilligers alleen voor. Op Central assisteer ik de jongens uit Heren 1 die training geven. De kinderen uit de township Imizamo Yethu uit Houtbay zijn de armste kinderen. Zij leven in heel moeilijke omstandigheden en hebben een heel klein stenen veldje waar gaten in zitten en poep en pies overal ligt omdat het riool daarop uit komt. Als we gaan hockeyen dan vergeten de kinderen dit en hebben ze plezier. Het is belangrijk de kinderen wat discipline bij te brengen, want ze luisteren slecht en kunnen slecht tegen hun verlies. Dat valt me hier heel erg op, winnen is zo belangrijk voor ze.

Roy- hockey training in township Imizamo Yethu

Na 1 week trainingen te hebben gegeven op verschillende plekken en veel gepraat te hebben met allerlei mensen heb ik het idee dat we op de goede weg zijn. Vooral Central Capetown hockey club staat heel erg open voor veranderingen en voor een project voor arme scholen uit het gebied. Samen zijn we een plan aan het schrijven. Het is de bedoeling dat elke woensdag deze scholen komen trainen. A.s. woensdag beginnen we met een toernooi, hierbij nemen we ook de kinderen uit de township bij mee. Vervolgens willen we elke woensdag een school trainen en uiteindelijk op 10 augustus een slot toernooi spelen. Als dit plan goed gaat uitwerken moet het gecontinueerd worden. Daarom willen we contacten leggen met Sport Studenten uit Kaapstad zelf, want alleen met vrijwiligers gaat het niet lukken.

So far wat we deze week hebben gedaan en wat de ideeën zijn. Vooral de contacten die we overal leggen zijn heel belangrijk en daarbij hoort geven en nemen. We zijn dus op de goede weg!

In de kleine beetjes vrije tijd dat ik heb doe ik natuurlijk nog wat sight seeing en gezellige avondjes met de vrijwilligers. De stad is echt prachtig!

Veel liefs!

Eerste indrukken Fleur

De eerste 3 dagen hebben wij alweer gehad! En wat gaat het snel.. 

Na onze vlucht van 11,5 uur werden wij opgepikt bij het vliegveld door Kevin, die onze begeleider is hier in Kaapstad en heeft ons naar ons appartement gebracht. Buiten was het al pikkedonker, dus konden eigenlijk vrij weinig zien van Kaapstad. Maar ons appartement is heel erg mooi, lekker ruim en een eigen badkamer. Wij zitten net buiten het centrum en liggen aan de tafelberg en hebben uitzicht over de hele stad. Daar kwamen wij de volgende ochtend achter, haha!

Maandagochtend zijn wij gelijk begonnen met stage lopen en zijn wij begonnen bij Coebergschool. Dit is een basisschool waar heel veel immigranten kinderen op zitten. Hier hebben wij het A en B voetbalteam ingedeeld en gecoacht. En daarna doorgegaan naar Houtbay om volleybal les te geven. Dit was in een van de townships van Zuid-Afrika en hebben wij eigenlijk deze dag veel rond gereden om de boel te verkennen. Deze dag hebben wij ook de 3 andere meiden, Robin en Stefanie (Nederlandse) en Mary-Beth (Amerikaanse), ontmoet. ' S avonds gelijk met ze afgesproken om uit eten te gaan. Dit hebben wij gedaan bij Mixsa's, de stamkroeg/restaurant, haha. Heb mij erg verbaast over het de prijs hier in Kaapstad. Wij hebben gegeten voor 100 R, wat omgerekend 7,49 is, dus dat wordt lekker vaak uiteten. :)

De volgende dag zijn wij weer naar Coebergschool geweest en hier PI (gym) gegeven. Begonnen bij de kleutertjes en hier wat klim en klauter lessen gegeven.. Daarna hebben wij grade 2 en grade 6 lesgegeven hier spelletjes gedaan, zoals namen spelletjes, commando en stand in de mand. Deze avond zijn wij met ze alle uiteten geweest bij the Bicyle erg lekker, behalve voor de rug, want wij aten namelijk op schommels. Wat wel erg leuk was!

Vandaag weer lesgegeven op Coebergschool, maar nu de hogere klassen. Er loopt nu een project voor een musical en elke klas moet op een liedje dansen, van de film, mamamia. Lekker oldschool ABBA!
Fenna en ik gaan met deze klassen een dansje instuderen, dus hebben dat vandaag geïntroduceerd. Daarna hebben wij PI gegeven en met de jongens gevoetbald en de meiden 'Netbal' gespeeld. Erg leuk om te doen en om te leren. Het is een soort korfbal, maar dan met wat andere regeltjes. Vandaag was een lange dag, maar veel leuke nieuwe dingen geleerd. Zoals wat Afrikaanse dansjes!
Eigenlijk hadden wij vandaag in de planning om de tafelberg op te gaan, maar het was heel erg mistig. Dus maar een ander keertje.

Ik heb het in ieder geval erg naar mijn zin! En ben benieuwd wat wij van het weekend allemaal gaan doen. Hebben maandag ook vrij, want het is dan een nationale feestdag.

Liefs,
Fleur

Artikel over Mary-Beth die 6 maanden vrijwilligerswerk doet

RALEIGH, N.C. – As Meredith College says goodbye to its Class of 2013, a proud member of the Class of 2012 is just beginning to make her mark upon the world.
Former volleyball standout Mary Beth Finegan '12, who graduated in December after completing her eligibility in 2011, is putting her degree in communications to great use by working with Teachers for Africa Foundation, an organization dedicated to the cause of better education in the townships of South Africa.
Finegan, a Chapel Hill native, began her work with the organization in February.

"The opportunity Mary Beth has been given in South Africa seems as if it were handcrafted specifically for her," said Fiona Barkley, Avenging Angels head volleyball coach.

Finegan began her journey with Project SMASH, a unique program using volleyball as a vehicle to teach and develop social skills like perseverance, team spirit, handling disappointment, patience and sense of responsibility for youth, in the Hout Bay and Cape Town areas.
Volunteers also teach local individuals to train and coach in order to sustain the program after the volunteers move on to their next mission. The athletes live in severe poverty, some without running water and electricity or even shoes, and "are in desperate need of something to keep them engaged and happy in life," Finegan said. "Volleyball is not just a sport to them; it is a means of comfort. At the end of the day, if I can make the children smile, I have accomplished a lot."

After three months with SMASH, Finegan moved on to Project Social Work. She is dedicating three months at one township under the guidance of a local social worker to tackle some of the toughest topics facing those living in poverty.
Finegan is supporting local social initiatives such as HIV/AIDS awareness and prevention, anger management therapy, child art/play therapy, female empowerment groups, and violence awareness and prevention. Community members live in a world of violence and poverty, and Project Social Work efforts attempt to develop assertiveness and defensibility in the development of self-confidence.

"I first heard about Project SMASH while doing research online," Finegan said. "I stumbled upon the website and as soon as I read the words 'coaching volleyball,' I was hooked."
With a longtime goal of traveling to Africa to work with underprivileged children and families and an aunt connected to Operation Hope in New York City, Finegan found Teachers for Africa an ideal fit for her first step beyond Meredith.

As part of her undergraduate career, she completed an internship in New York working with at-risk youth and is using this next experience in South Africa to broaden her awareness of social issues. Finegan plans to pair her hands-on experience with graduate study in order to more capably influence children who battle these same social crises in the United States.

"I hope to at least make a difference in one individual's life. That is my goal," Finegan said. "You cannot change the world 500 children at a time. That is an unrealistic goal, and that is how you get frustrated with your work. But if you make a difference in one, maybe two children's lives, you have created a path towards changing the world, and that is how I believe you do it. I want to listen and learn about these children and the families. I want to hear their stories."

A four-year letter winner who earned USA South Athletic Conference Libero of the Year accolades in 2008, Finegan hopes to utilize her playing and coaching experience to complement her future plans. She plans to use the strong work ethic, perseverance and determination learned on the Weatherspoon Gym court to inspire others who face extreme deprivation, hardship and adversity.

"Mary Beth was an amazing athlete and record setting defensive player while at Meredith," Barkley said. "Her skills on the court were strong, but it was her heart for the game that has truly made her mark in the volleyball world. "[She] loves to compete and loves to win. … But even more then that she loves her teammates and the people around the game.  And she especially loves teaching volleyball to the next generation of players."

Finegan began her coaching career with Triangle Volleyball Club in 2004 as a student apprentice coach before moving on to coach the 12 Black team for three consecutive seasons. In 2012, she helped this team to a regional championship and a top-20 finish at the national qualifier in Atlanta. In addition, Finegan earned significant court time with Triangle's Youth Volleyball Program and served as the head junior varsity coach at Cardinal Gibbons High School.

"Coaching gave me extensive experience working with children and families," Finegan said. "I learned the body language, the tone of voice, everything when it comes to working with children. I learned what kids respond to in terms of motivational tactics, along with how to understand individuals and making unique connections with them."

After a decade-long absence, she restarted a Special Olympics volleyball team in Wake County, which when combined with club volleyball coaching, gave Finegan a gauge for youth success. "Everybody has a different measure of success," she said. "Some athletes are incredibly talented, while others require more work, yet everyone has a full potential."
Full potential sounds like exactly what Finegan has realized with her Meredith education.

 Check back her to www.goavengingangels.com for updates on Finegan's journey.

Nu in Kaapstad-sportstage van Bennet

Weekend!

(15 februari 2013)

Zo, dat was mijn eerste week les geven! Het was zo leuk! Heel anders dan in Nederland. Ik heb natuurlijk in Nederland op een basisschool les gegeven. En als je dat vergelijkt met Zuid-Afrika zijn alle Nederlandse kindertjes engeltjes. Ik heb vandaag de longen uit mijn lijf geschreeuwd naar sommige, omdat ze anders niet luisteren. Maar goed, dat maakt het les geven niet minder leuk. Je leert hier heel erg veel. Heb nu alle scholen een keer gehad, en volgende week begint alles weer opnieuw. Alleen dan met een nieuwe collega. We gaan zien hoe dat gaat. Deze woensdag heb ik zwemles gegeven. Ook dit heb ik al in Nederland gedaan. Toch gaat dat hier een stuk rommeliger dan bij ons. Je merkt wel dat je kinderen iets aanleert. Ze verbeteren namelijk heel snel. Zwemles doen we met kinderen uit het township. Oftewel het armste deel van Kaapstad. Deze kinderen zijn super lief maar ook heel moeilijk les te geven. Wanneer ze iets niet willen, doen ze het ook echt niet. Ze kunnen zo maar weg lopen, of gewoon heel iets anders gaan doen. Dat maakt het lesgeven wel extra uitdagend. Omdat er vandaag (vrijdag) te veel wind stond was het onmogelijk om te volleyballen. Daarom had Kevin wat hockeysticks mee, en hebben we daarin les gegeven. Niet echt mijn sport maar goed. Mijn algemene kennis reikt in ieder geval verder dan die van de Zuid-Afrikaanse kindertjes.

Voor dit weekend heb ik ook alweer genoeg dingen gepland. Morgen wordt er een handoekje gelegd op Camps Bay. Daarna is er een Festival/Feest op het strand. Die wordt dus wel even aangepakt door mij :). Zondag ga ik mountainbiken en naar Robben eiland. Ook komt mijn nieuwe collega dit weekend aan. Die zal ik dus ook wel even meenemen naar de stad. Druk,druk,druk.
Het weer is hier trouwens echt geweldig- veel zon en weinig wolken...

Bennet

SMASH Volleybalproject zoeken naar talent en gevonden!

SMASH Volleybalproject Kaapstad

Bezoek aan Kaapstad, 6 oktober – 2 november 2012

Dominique de Ro

Initiatiefneemster volleybalproject SMASH

Ambassadrice voor Stichting Teachers for Africa

En alweer was ik een maand in Kaapstad voor het SMASH volleybalproject. Het lijkt een gewoonte te worden, maar dat is het niet! Steeds wanneer ik volleyballes geef aan de kinderen in onze achterstandsscholen is het weer anders, boeiend, verrijkend en uitdagend. Het geeft zoveel voldoening te zien dat de kinderen twee jaar na de start van SMASH nog steeds zo graag volleyballen. Zelfs hun kleine broertjes of zusjes komen mij vragen wanneer zij nu eindelijk ook mogen leren volleyballen!

Zoeken naar talent

Nickey en Olwethu, twee van onze kinderen van achterstandsscholen die dankzij SMASH hun opleiding volgen aan de Sports Academy of the Western Cape, hebben hun eerste jaar succesvol afgerond. De coaches van beide meisjes zijn zó tevreden over hen, dat ze ons in oktober 2012 uitnodigden om met nieuwe talenten naar de selectietesten te komen voor volgend schooljaar, dat in januari 2013 begint.

Zo gezegd, zo gedaan! Met de hulp van Chris, een van onze locale vrijwilligers, ging ik op verschillende, aan SMASH deelnemende, scholen op zoek naar talentvolle volleyballers in de ‘grades 7’ (13/14 jarigen). We kozen vijf meisjes en vijf jongens uit en reden op 23 oktober, begeleid door Kevin, Chris, Carine met hen naar de Sports Academy of the Western Cape voor de eerste selectieronde. Ik had hen goed voorbereid op een mogelijke teleurstelling, want ik wilde vermijden dat ze te zeer ontgoocheld zouden zijn mochten ze niet uitgekozen worden.

Selectietesten

De kinderen waren erg onder de indruk van de grote sporthal en de geweldige faciliteiten. Ze waren super gemotiveerd en deden heel hard hun best, en de academy-coaches waren daarom erg met hen ingenomen. Ze slaagden alle tien voor de eerste selectieronde (!) en werden dan ook opnieuw uitgenodigd voor een tweede ronde. Jammer genoeg moesten twee jongens afhaken, eentje wegens gezondheidsproblemen, de ander door problemen op school.

We trokken dus een week later met de vijf meisjes en de drie overgebleven jongens opnieuw naar de Sports academy. Op het einde van de training maakten de coaches bekend wie definitief geslaagd waren voor de volleybaltesten. Onze drie jongens, Lindokuhle, Zolani en Fortune waren erbij! Van onze vijf meisjes werden er drie definitief geselecteerd, Sipokuhle, Lisa en Gwennie. Ze waren zó blij en trots, hun stralende gezichtjes spraken boekdelen!

Omgaan met teleurstelling

Wel vielen er dus twee meisjes af, maar ik ben zó trots op de manier waarop ze met hun ontgoocheling omgingen. Ze gingen meteen de geselecteerde meisjes feliciteren. Het was mooi om te zien dat ze het de anderen echt gunden en blij voor hen waren. Ze gaven elkaar knuffels, de uitgekozenen om te troosten, de anderen om geluk te wensen. Dit is ook een belangrijk onderdeel van het project SMASH: sociale vaardigheden verwerven, leren omgaan met teleurstellingen. Dat hebben we dus goed gedaan.

Met het volleybalgedeelte was de definitieve selectie voor de sports academy nog niet afgerond. De zes overblijvers moesten twee weken later nog een derde keer terug voor academische en medische testen. De combinatie sport en studie is erg zwaar, dus moet je fysiek en mentaal topfit zijn en dat is niet vanzelfsprekend als je in een township woont. Het niveau van deze Sports Academy ligt erg hoog. Het slagingspercentage is maar liefst 98%. Bovendien groeien de meeste van de studenten door naar de universiteit van Kaapstad, waar ze dankzij hun diploma een studiebeurs kunnen krijgen.

Continuiteit

Omdat onze contacten met de Sports Academy zo goed zijn, worden we nu  ieder jaar uitgenodigd om met een aantal getalenteerde kinderen te komen voor de selectietesten. Daarom is de continuïteit van SMASH uitermate belangrijk. Toegelaten worden tot de Sports Academy betekent voor de uitverkoren kinderen dat ze op internaat verblijven in een leuke kamer, dat ze gezonde voeding krijgen en een uitstekende sport- en schoolopleiding. Dit kan hun uitweg zijn uit het township. Alle bijdragen zijn dus van harte welkom: donaties, sponsoring en uiteraard veel vrijwilligers.

Resultaat

Het uiteindelijke resultaat van alle selectierondes: twee meisjes,  Gwennie, Sipokuhle, en drie jongens, Lindokuhle, Zolani en Fortune, zijn geslaagd voor álle selectietesten en volgen vanaf 18 januari 2013 hun verdere opleiding aan de Sports Academy of the Western Cape. Ik wens hen alle succes toe en hoop dat ze er even gelukkig zullen zijn als Nickey en Olwethu. Want daar draait het tenslotte om! Een hele dikke proficiat aan deze doorzetters, maar ook een proficiat aan alle andere kinderen die met zoveel enthousiasme en overgave meedoen aan het volleybalproject SMASH! Zij zijn allen steeds in mijn hart!

Tenslotte ook heel veel dank aan de stichting Docenten voor Afrika/Teachers for Africa en aan alle vrijwillgers, locaal en internationaal, die zich met hart en ziel inzetten voor dit SMASH! project.

Wordt zeker vervolgd...

Dominique

18 januari: het nieuwe jaar is vandaag weer begonnen!

Voor ons is het jaar 2013 nu echt weer begonnen! De scholen in Zuid-Afrika zijn gisteren na een lange zomervakantie weer gestart en vandaag is ook onze eerste vrijwilliger (Sanne) van het 2013 aangekomen in Kaapstad.

Sanne zal deelnemen aan ons vollebalproject SMASH! en zal daarna als stagiaire in Nederland voor zowel de Nederlandse Volleybal Bond als onze stichting stage gaan lopen. 

Na Sanne volgen er al snel vele andere gemotiveerde vrijwilligers en stagiairs om in Hout Bay/Kaapstad en 'the bush' zich te gaan inzetten.

Succes iedereen!